Kiedy Hertzog de Richelieu kierował miastem i krajem, on zadysponował wysadzić na swojej działce drzewa, zamówione im z włoskich ziem i Francji. Odbywało się to w 1810 roku. Miejsce dla urządzenia parku zostało wybrane nieprzypadkowo: na terytoria współczesnej ożywionej Bałkowskoj ulice, jeszcze do środki 60-ch lat XX wieku, przepływała nieduża rzeka. rzed wyjazdem książę zapisał park Stiempkowskomu – swojemu adiutantowi. Za 12 lat ogród podali miastu.
W te dalekie czasy to była, praktycznie, okolica Odessy. W parku zbierał się różny uczciwy i nieuczciwy lud. Nie zważając na to, na terytorium Diukowskogo ogrodu były schody, fontanny i altany dla przyjemnego przeprowadzenia czasu. Podczas gradonaczalstwa Grigorija Marazli, w parku był są spłatane atrakcje dla dzieci biednych rejonów Mołdawianki i Słobodki.
W czasy radzieckie park także kwitnął. Na jego terytoria urządzały się targi i przechodzili przez wystawy osiągań gospodarki narodowej. W Diukowskom ogrodowi zdejmowały sceny filmu «Wiosna na zarzecznej ulicy» (1954). To był jeden z pierwszych filmów Odeskiej wytwórni filmowej, który zdjęła samodzielnie.
Z rozwojem lodowego sportu w Odessie i pojawieniem szkoły figurowej przejażdżki, zrosło zapotrzebowanie na jego popularyzuje wśród odesytów. Dla tego był spłatany lodowy pałac „Morozka”. On był pierwszy w mieście. Były torują specjalne rury, po których postępowała chłodząca substancja dla ślizgawki. W parku pracowała fontanna, a w letni czas, wieczorami, pokazywały kina.
