RZEŹBY I KOMPOZYCJE. ODESSA

SAD RZEŹB

Sad rzeźbiarstw Odeskiego muzeum Literackiego – zjawisko, co nie zna analogów. Sad rzeźbiarstw przekazuje unikalny wygląd tej, co stoi na dawnej ziemi, lecz nieodmienny młodocianej Odessy, miasta, które wciągnęło tradycje dużych kultur i prześwietliło ich słonecznym uśmiechem. Corocznie jego odwiedza blisko setki tysięcy turystów. Sad rzeźbiarstw Odeskiego muzeum literackiego – to ekspozycja współczesnego rzeźbiarstwa, dokonanego w samych różnych artystycznych kierunkach, od tradycyjnych do bardzo niestandardowych. Ta instrukcja Odessy jest niepowtarzalna – drugi takiej nie ma nigdzie w świecie. Na dziś tu można zobaczyć więcej dziesiątka rzeźbiarstw. Oprócz rzeźb literackich bohaterów i geniuszów, w Sade rzeźb także wolno zobaczyć słynnych połowieckich bab – stare rzeźby, stworzone przez ludzi Prsyczarnorza tysiąc lat w tył.

KOMPOZYCJA „PORWANIE EUROPY”

Kompozycja „Porwanie Europy” stanęła prezentem dla Odessy do jejo dwóchsetleciu i została zbudowana we wrześniu 1994 roku architektem W.N. Czepelewym i rzeźbiarzem A.P. Tokarewym.

KOMPOZYCJA „ODESKI CZAS”
Czas w Odessie idzie nie tak, jak w innych miastach. Odeski czas mierzy się nie tyle minutami, ile odległością między spotkaniami, między wydarzeniami, między latem i latem, między przyjazdami i powrotami druhów. Tu swoje okresy i prawa.
W wzrost dziecka ludzkie figury, symbolizujące odesytów różnych pokoleń, narodowości, zajmowania; tam również jest odeski kot, piesek Żulka – wszyscy oni zdolne za pomocą wysiłków rąk dzieci i dorosłych zacząć się kręci w tańcu wokół zegara, – symbolu krótkotrwałości życia, gdzie beztroskie dzieciństwo zmienia się szczęśliwą młodością, a dojrzałość rodzi mądrość starego, nieskończoność czasu i zdolności wyjątkowo człowieka przyśpieszyć przebieg czasu. Są rzeczy, które jednoczą ludzi, myślących absolutnie rozmaicie, czynią dorosłych trochę dziećmi, a dzieciom pozwalają poruszyć reguły; są wydarzenia, w których spotykają się przeszłość i przyszłość.

Rzeźbiarz – M. Rewa. 2015 rok.

DRZWI SZCZĘŚCIA
Po zamiarze autora, przez te drzwi w Odessie każdy ranek o świcie będzie zacząć chodzić słońce. Drzwi już są ustalone na plaży Łanżeron koło nowego hotelu Club Hotel za plażowym kompleksem NEMO Beach Club. Ona jest spiżową kopią starych odeskich drzwi, które w XIX stuleciu ozdabiały sobą galowe wejście do odeskiego domu, i z dumą spotykała i odprowadzała mieszkańców i gości.

Rzeźbiarz – M. Rewa. 2015 rok.

POMNIK DWUNASTEMU KRZESŁU

Pomnik słynnemu dwunastemu krzesłu z powieści «Dwanaście krzeseł» I. Ilfa i Je. Petrowa, dwóch odiessitow-iumoristow. Otwarty 1 kwietnia 1999 r. Architekt — M. Rewa. W szczyt sezonu turystycznego do pomnika ustawia się ogromna kolejność z pragnących sfotografować się na nim — mówią, co «krzesło» przynosi powodzenie i finansową pomyślność.

POMNIK POMARAŃCZY
Pomnik i jest pomarańczą z wyjętą cząstką. Lecz jednak odesyci nazywają ten pomnik nie owak, jak pomnikiem łapówce. I nie bez powodu. W 1796 r. Katarzyna II, „matka” Odessy, umarła. Jej syn Paweł I, jak wiadomo, nie lubił swoją matkę. Ledwie przyszedłszy do władzy, on starannie zaczął czynić jej wszystko na przekór, darmo że ona już nie mogła ani zobaczyć tego, ani przeszkodzić temu. Zdawało się, on zadał się celem zepsuć wszystkie zdobycze Katarzyny. W szczególności, budownictwo nowego miasta i portu na czarnomorskim nadbrzeżu było zamrożone… Legenda mówi o tym, jak zmyślni odesyci rozstrzygnęli domagać się rozkładu Paweła. Rozstrzygnęły jego udobruchać smaczniutkim. Numer udał się. Paweł łagodniał i dał zgodę na wydzielanie 250 tysięcy rubli na rozwój portu. Miasto było uratowane! Więc, Odessa wykupiła się za pomocą łapówki w rozmiarze 3000 pomarańczy.

Pomnik otwarty 2 września 2004 r., na dzień miasta. Rzeźbiarz — A.W. Tokarew, architekt – W.L. Głazyrin. Najpierw pomnik był ustalony na ul. Łanżeronowskoj, przed działką żółtej jezdni, jednak odpowiedniość stylowi otaczających budowl znajdowały się pod bardzo dużym znakiem zapytania w oczach wielu odesytów. Być może, toż jego wreszcie przeniosły do o wiele mniej tłocznego i pięknego miejsca, gdzie on i znajduje się teraz. W 2007 roku pomnik był przeniesiony na bulwar Sztuk (obecnie bulwar Żwaneckiego).

KOMPOZYCJA «DRZEWO MIŁOŚCI»

Pomnik był uroczyście otwarty w Miejskim sadowi 14 lutego 2006 roku — w dniu zakochanych. Autor kompozycji — rzeźbiarz M. Rewa. Trzymetrowa kompozycja, ważąca tonę, jest dokonana w formie drzewa, korona którego przypomina serce. Na patynuje spiżowej koronie, jak dojrzałe płody, plastyczny występują 210 polerowanych do blasku spiżowych serc, – po liczbie lat miastu Odessie (pryzpomnimy, że Odessa była założona w 1794 roku). Kilku serc upadły na ziemię i leżą koło podstawy lufy. Rzeźbiarz wyjaśnił sens kompozycji: „drzewo – to podstawa życia: jego korzenie – przeszłość, korona – teraźniejszość”. Na lufie drzewa na 65 mowach świata napisano jedno słowo – „miłość”. Za przesądem, co urodziło się, jeśli zakochana para, podjąwszy się za ręce, dotknie do lufy drzewa, to ich miłość będzie mocna, jak brąz.

KOMPOZYCJA „ZŁOTE DZIECKO”

Kompozycja «Złote dziecię», słynnego rzeźbiarza Ernsta Nieizwestnego — jego prezent dla Odessy. Otwarty w 1995 roku przed budynkiem dworca morskiego. Pomnik symbolizuje drzewo, z owocu którego zjawia się dziecko.

KOMPOZYCJA „PIETIA I GAWRIK”

Przez kwartał od pomnika Werie Chołodnej, na placu jej imienia, znajduje się niezwykły pomnik. Dwa chłopaczkowie kołyszą się na tablicy. To – bohaterzy autobiograficznej powieści „Bieleje żagiel samotny” słynnego odeskiego pisarza Walentyna Kataiewa (1897-1986). Pomnik jest otwarty w 1988 r. Rzeźbiarz – N.I. Stepanov. Idea pomnika powstała u rzeźbiarza jeszcze w 1965 r. On wyświęcał na plany pisarza, pokazał jemu pierworysy i fotografie makiet, które ten w całości zaakceptował. Ten pomnik stał się jednym z ostatnich pomników, ustalonych w Odessie za czasów radzieckich.

„ŻEGLARKA”. POMNIK ŻONIE MARYNARZA
Spiżowa rzeźbiarska kompozycja była uroczysto otwarta na Morskim dworcu w 2002 roku w dniu festynu Dnia miasta, które w Odessie odznacza się 2 września. Rzeźbiarz – A. Tokarev. Rzeźbiarska kompozycja przedstawia pełna wdzięku młodą kobietę, która fest utrzymuje w rękach dziecka, co stoi na parapecie. Figury kompozycji są trochę większe za realnych ludzi. I matka, i dziecko wpatrują się do morskiej dali, czekając powrotu statku, na którym poszedł w morzu mąż-ojciec-marynarz. Na parapecie jest spiżowa tabliczka z wierszami odeskiego poety Iwana Rjadczenko:
Tej, że do niełatwej godziny smutku
Kiedy odchodzą statki
Wszystka zostaje na cumie
Koło uwodzicielskiej ziemi.

POMNIK CIOCI ZOSI
Spiżowa Ciocia Zosia w szerokim kapeluszu, w fartuchu, przyciśnąwszy rękę z łącznikiem ciołków do serca, stoi w samym centrum rybnego szeregu w nowym korpusie odeskiego Prziwozu. Przejść obok jej i nie zauważyć, prosto niemożliwie.
– Idea stworzyć ciocię Zosią u mnie pojawiła się jeszcze na długo przed renowacją Prziwozu, – opowiedział autor pracy, rzeźbiarz Igor Iwczenko. – rozstrzygnąłem przedstawić, ona wyszła na Prziwoz nie to, żeby ciołków sprzedać, ale i ludzi popatrzeć, i siebie pokazać. To swoisty pomnik odeskim babciom, na których stoi nasza cywilizacja i, zwyczajnie, Odessa. Oni wychowywali swoich wnuków, z których urośli ludzie, co wysławiały nasze miasto.

Autorami rzeźbiarstwa, co otworzyło się w rybnym szeregu „Nowego Prziwozu” stanęli Igor Iwczenko i Hilary Stadnik. Rzeźbiarstwo jest ustalone w centrum handlowego pawilonu rybnego szeregu i otwarte razem z ostatnim obiektem kompleksu „Nowy Prziwoz” w 2006 roku.

POMNIK GOCMANOWI
Pomnik Dawidu Gocmanu — brązowa rzeźba, poświęcona zbiorowemu obrazowi odeskiego milicjanta powojennego czasu, ustalona przy głównych wrotach budynku regionalnego kierowania spraw wewnętrznych. Idea stworzenia pomnika rodziła się po pokazie w telewizji serialu telewizyjnego «Likwidacja», główny bohater którego — Dawid Gocman — stanął prototypem rzeźby.
Uroczysta ceremonia odkrycia pomnika odbyła się 14 grudnia 2008 roku. Autor rzeźby – Aleksandr Tokarew.