Ale ednak samo pole – plac stanęło nazywać się Kulikiem polem nie wskutek rosyjskich tradycji nazywać duże pola do zaszczytu kiedyś zwycięstwa wojsk Dmytra Donskiego, co dawno odbyło się, nad mongoło-tatarskimi wojskami. W Odessie wszystko okazało się po prościej. Prosto na początku 19-go stulecia te ziemie należały rodzajowi ziemian Kulikowskich. W narodzie ich nazywały Kulikowskowymi polami. Z czasem ta nazwa przekształciła się na zwykłe „Kulikowe pole”. Rodzaj Kulikowskich zasłynął w Odessie jeszcze i swoim związkiem do muzyki. Oni mieli swoją orkiestrę z pańszczyźnianych muzyków, która udzielała się z rodzaju do rodzaju. Tak, wiadomo, że orkiestra D.N. Owsiannikowa-Kulikowskiego występował na odkryciu Odeskiego miejskiego teatru, który dziś nazywają operowym.
W 1818 roku niedaleko od Kulikowego pola był zbudowan miejski urząd celny, a wkrótce tuż obok z pustkowiem zbudowały jeszcze więzienie. To było najlepsze odeskie więzienie. Obecność pienitiencyarnoj instytucji zagrała z placem zły dowcip – w ciągu kilku dziesięcioleć na Kulikowomu polu tajemnie chowały straconych przestępców, wiele osób z których było nie dogadzającymi carskiemu reżimowi więźniami politycznymi. W niej cierpiał i był stracony w 1878 r. narodowolec I. Kowalskij. Jego pochowały na wojskowym placowi, jak zawiadamiał nielegalny druk tego czasu, „wojska z muzyką przemaszerowały po grobie”. Za rok tu straciły narodowolców Czubarowa, Lizoguba, Dawydenko. O brzasku 22 marca 1882 tu byli powieszone rewolucjoniści S. Chałturin i M. Żełwakow – członkowie „Ludowej woli”. Wielu straconych na podwórzu więziennym tajemnie, po złodziejski chowały na Kulikowomu polu. Kto wie, ile jeszcze tu opiera się znanych i bezimiennych bojowników za wolność i szczęście narodu.
Odesyci nie lubili ten rejon, sprawiedliwie uważając, że maszerować na kościach, co najmniej, nie po chrześcijańsku. Toż wtenczas ziemię na Kulikowomu polu mianowały nie owak, jak „czerstwą”.
Ulica, która powstała obok więzienia, dostała nazwę Więzienna ulica (obecnie to ulica Lejtnanta Szmidta), a obok leżący plac nazwały Więziennym placem (obecnie to Przydworcowy plac).
Stopniowo, do początku XX stulecia, największe w mieście, chociaż i nieurządzone, pole stało się tradycyjnym miejscem ludowych spacerów. Tu urządzały się różne atrakcje, występy namiotu cyrkowego, gdzie dawały swoje przedstawienia przejezdne cyrkowe trupy, wystawiały się panoptikum z woskowymi figurami i dziwne twory przyrody, dostojne muzea. Na placu odznaczały się i masowe święta, takie, jak Nowy rok, boże Narodzenie, Wielkanoc, co towarzyszy nieodmiennymi jarmarkami i rozmaitymi atrakcjami.
W rok 100-lecia Odessy miejskim kierowaniem była wypuszczona solidna wszechobejmująca edycja po historii miasta, w której powiedziano, że: „Plac Kulikowe pole – ogromny plac, oprawny budowlami i ogrodami. W dniu świąt Wielkanocy na Kuliku polu urządzają się ludowe spacery z bałaganami, karuzelami, cyrkami, zwierzyńcami i innymi odświętnymi zabawianiami”.
Po rewolucji 1917 roku, kiedy odesytom było całkiem nie do wesołości, Kulikowe pole znów zyskało smutnej sławy braterskiego grobu.
W styczniu 1918-го roku, w dniu powstania odeskiego proletariatu, tu szły lute boje pracowników-czerwonogwardzistów, rewolucyjnych żołnierzów i marynarzów z hajdamakami i junkrami, były karabinowe salwy, wykrzyki „Ura”!, „Za władzę Rad”!, były poległe.
7 (30) stycznia 1918 r. nad budowlą Odeskiego dworca wzleciał Czerwienny Sztandar. A przez cztery dni, 21 stycznia 1918 roku, wszystkich poległych w trzydniowej wojnie domowej rewolucjonistów (119 poległych) pochowały w braterskim grobie na Kulikowomu polu, które odtąd naród stanął mianować placem Rewolucje.
Po Drugiej Światowej wojnie było zrobiono planowanie Kulikowego pola. Kulikowo pole rozciągnęło się kwadratem do 10,5 gа, który oblamowały kwietnikami i zielonymi trawnikami. Na ich tle dziś zwłaszcza wydzielają się wysadzone do szeregu błękitne smreki. Dookoła platany, lipiny, piramidalne dęby.
W 1959 roku tu urosła „Aleja Przyjaźni” z drzew, posadzonych znakomitymi gośćmi miasta. Jedno z pierwszych drzew tu posadził 29 lipca 1959 r. Generalny sekretarz Francuskiej kompartii Maurice Thorez, co gościł w Odessie.
W 1967 roku w centrum placu, w przeddzień 50-lecia Radzieckiej władzy, był zbudowany pomnik В. Leninowi, rzeźbiarz Matwiej Henryk Manizer.
W 1990-х latach miejska władza rozstrzygnęła odrodzić tradycję stuletniego przedawnienia i zrobić Kulikowo pole miejscem ludowych spacerów. Dziecięce święta, rysunki na asfalcie, seansy jednoczesnej gry do szachów, turniejów, młodzieżowych dyskotek, występów popularnych artystów, co towarzyszy fajerwerkami innymi współczesnymi atrybutami święta, już stały się zwykłymi w nasze dni. Poza tym, na placu przeprowadzają się polityczne wiece różnych partii, wojskowe garnizonowe parady. Tak było do tragicznych wydarzeń 2 maja 2014 roku… Była miejska okolica – Kulikowo pole – już dawno stała się geograficznym śródmieściem, stąd idą drogi do wszystkich odległych rejonów miasta.
